بررسی خاصیت ضد قارچی پارچه ها

بررسی خاصیت ضد قارچی پارچه ها

رشد و تجمع میکروارگانیسم ها همانند قارچ ها بر روی سطوح محصولات نساجی مانند پارچه ها می تواند سبب مشکلات متعدد بهداشتی گردد. از آنجایی که پارچه ها ممکن است کاربردهای گوناگونی داشته باشند، همانند کاربرد در لباس های محفاظت کننده, البسه بیمارستانی, پتوها و حوله ها, زخم پوش ها و پانسمان ها، تولید الیاف ضد میکروبی اهمیت دارد. 

قارچ ها میکروارگانیسم هایی به صورت چند سلولی و شبیه به گیاه می باشند که در محیط های مناسب از منبع های گوناگون مانند حیوانات ، گیاهان و مواد غذایی تغذیه می کنند. در صورت ورود برخی قارچ ها به بدن انسان و به خصوص پوست از طریق البسه، ممکن است بیماری های مختلفی در بدن انسان ایجاد شود. قارچ ها می توانند به راحتی در ترکهای روی بدن مانند ترک های موجود  بین انگشتان پا فرد رشد کنند. قارچ ها از اسپورها تشکیل شده اند و این اسپورها مرتب در حال جوانه زنی و رشداند. با این حال تنها تعداد کمی از قارچ ها بیماری زا می باشند. علائم و نشانه های بروز عفونت قارچی به نوع قارچ و ناحیه ای که به عفونت دچار شده بستگی دارد. قارچ ها می تواندد باعث بروز انواع بثورات پوستی شوند که ممکن است با انواع اگزما اشتباه گرفته شوند. قارچ می توانند باعث خارش، خشکی، قرمزی و ریزش مو شوند. بسیاری از این مشکلات خطرناک نیستند ولی همین عفونت ها می توانند برای برخی افراد و به خصوص آنهایی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند خطرناک باشند.

امروزه و به خصوص با ظهور نانوفناوری، پارچه های ضد میکروبی که قادر به جلوگیری از رشد میکروارگانیسم ها بیش از گذشته توسعه یافته اند. ترکیبات ضد میکروبی به صورت کلی دو دسته اند. یک دسته مواد بیواستاتیک که باعث عدم رشد باکتری ها می شوند. دسته دیگر مواد باکتروسید که منجر به کشتن میکروب و قارچ ها می شوند. رشد میکروب ها در الیاف ها تقریبا به سهولت صورت می گیرد زیرا الیاف ها می توانند اکسیژن، آب و مواد غذایی را در خود گیر بیاندازند. به خصوص در الیاف های پروتئینی و کربوهیدراتی که خود منبع غذایی مناسبی برای میکروارگانیسم ها هستند. میکروارگانیسم ها همچنین می توانند به راحتی در پرده ها، فرش ها و دیگر منسوجات رشد کنند. این امر به خصوص در منسوجات مراکز حساس مانند بیمارستان ها می تواند مشکل زا باشد. مواد متعددی به عنوان ترکیب ضد قارچی در پارچه ها مورد استفاده قرار می گیرند. از این مواد می توان به نانوذرات نقره، تریکلوسان و پلی هگزا متیلن بیگوناید اشاره کرد. عموما این ترکیبات به دیواره سلولی میکروب ها آسیب می رسانند. تخریب پروتئین ها و ممانعت از فعالیت آنزیم ها و یا چربی ها از دیگر مکانیزم های بروز خاصیت آنتی میکروبی مواد ضدمیکروبی هستند.