اندازه گیری سختی کل

اندازه گیری سختی کل

عوامل سختی آب یا TH، عناصر کلسیم و منیزیم می باشند. سختی کل مجموع کل غلظت کلسیم و منیزیم است. در نتیجه بخشی از TDS است.البته گاهی فلزات دو ظرفیتی دیگری نیز می توانند ایجاد سختی کنند. بر مبنای سختی آب آنها طبقه بندی می کنیم. واحد سختی آب ppm CaCO3 است. سختی را به دو دسته طبقه بندی می کنند: سختی کربناتی (موقت) و سختی غیر کربناتی (دائم). پس دو دسته آنیون می توانند در مقابل کاتیون عامل سختی (کلسیم یا منیزیم) قرار بگیرند. اگر آنیونی که در برابر این عوامل قرار می گیرد، کربنات یا بی کربنات باشد، سختی موقت خواهیم داشت. ولی اگر آنیون های دیگری در برابر آنها قرار گیرد، سختی دائم خواهیم داشت. آنیون هایی مانند نیترات، سولفات و کلرید سختی غیر کربناتی ایجاد می کنند. 

بین قلیاییت و سختی می توان ارتباط برقرار کرد. اگر قلیاییت بزرگتر از سختی کل باشد، فقط کربنات و بی کربنات در نمونه داریم و سختی از نوع موقت خواهد بود.د در غیر این صورت هر دو نوع سختی را داریم. همچنین باید به این نکته توجه کرد که واکنش بین کاتیون ها و آنیون ها منجر به ایجاد رسوب جامد خواهد شد. میزان سختی به نوع بستر آب بستگی دارد. آب هایی که در نواحی آهکی قرار دارند، سختی بالایی دارند. ولی آب هایی که در نواحی شنی هستند معمولا سختی پایینی دارند. در فصل هایی که باران کم است، سختی کم می شود و در فصول خشکی سختی بالا می رود. به صورت خلاصه  تعریف های سختی را می توان به صورت زیر بیان کرد:

سختی کل: مجموع غلظت یون های کلسیم و منیزیم را گویند.

سختی کلسیمی: قسمتی از سختی کل که ناشی از وجود یون کلسیم است.

سختی منزیمی: قسمتی از سختی کل که ناشی از یون های منیزیم است.

سختی موقت یا کربناتی: قسمتی از سختی آب که در اثر حرارت دادن از بین می رود و از نظر علمی آن قسمت از سختی آب است که به صورت املاح کربنات و بی کربنات است.

سختی دائم یا سختی غیر کربناتی: قسمتی از سختی کل که در اثر حرارت دادن تجزیه نمی شود و از نظر علمی آن قسمت از سختی آب است که به صورت نمک های عیر کربناتی مثل سولفات، کلرید و یا نیترات است.