القاء بیهوشی با کتامین و زایلازین

القاء بیهوشی با کتامین و زایلازین

القای بیهوشی یا بیهوش کردن حیوانات آزمایشگاهی مانند موش ها و رت ها یکی از مراحل مهم و رایج در مطالعات in-vivo، تولید مدل های حیوانی، انواع جراحی ها و برداشت بافت ها و ... است. قبل از تمامی این مراحل باید موش ها و رت ها بی هوش یا بی حس کرد. در نتیجه ممکن است از مواد بیهوش کننده و آرام بخش استفاده شود. قبل از اعمال هر گونه بیهوشی باید شرایط حیوان به صورت دقیق بررسی شود. شرایط عمومی موش یا رت در کنار وزن و دمای آن ابتدا باید مطالعه شود. سپس با توجه به نوع جراحی دوز و شرایط بی هوشی مشخص می شود. 

سپس بیهوشی از طریق داروهای استنشاقی یا تزریقی انجام می شود. داروهای بیهوشی، بر عملکرد های مختلف بدن حیوان مانند سیستم های تنفسی، قلب و عروق و ... اثر می گذارد. هر چه حیوان درشت تر باشد یا میزان سطح آن بیشتر باشد از ماده بیشتری برای بیهوشی استفاده می شود. در حقیقت به زمان بیشتری برای بیهوشی نیز نیاز است. برای بیهوشی عموما از  عوامل آرام بخش قبل از عوامل بی هوش کننده استفاده می شود. قبل از اعمال داروی بی هوشی برای ساده کردن بی هوشی و ریکاوری برای حیوان از یکسری از آرام بخش ها استفاده می شود. در کنار آرام بخش های پرکاربرد مانند دیازپام، امروزه از زایلازین نیز بسیار استفاده می شود. این ترکیب به صورت تزریق وریدی یا عضلانی به جانور تزریق می شود که در نهایت پس از ۱۵ دقیقه اثرات آن مشاهده می شود. میزان دوز تزریق عموما بین پنج تا ده میلی گرم به ازای هر کیلوگرم از حیوان است. سپس از داروهای بیهوشی استفاده می شود. برای حیوانات استفاده از کتامین بسیار مرسوم است. در نتیجه برای موش، رت و خرگوش استفاده از زیلازین و کتامین مرسوم است. برای خرگوش ها از دیازپام نیز استفاده می کنند. قدرت جذب داروی کتامین بالا است. پس از بیهوشی با کتامین، برخی رفلکس ها مانند چشم  ها و پلک ها و بلع فعال هستند.